Μια νέα ιστορική φάση μετα-αγοράς, μετα-φιλελευθερισμού διανοίγεται. Σύντομα θα αποδειχθεί ότι δεν μπορεί ναυπάρξει ανάπτυξη ερήμην των κοινωνιών. Ούτε ότι μπορεί να γίνεται εσαεί προσχηματική επίκληση των δημοκρατικώναρχών, όταν οι παντοειδείς ανισότητες αυξάνουν. Αυτή η πρόσκαιρη αίσθηση αυτάρκειας, αυτή η αλαζονεία τουκεφαλαίου, που προς στιγμήν νόμισε ότι το να μείνει μόνο του, χωρίς αντίπαλο, αποτελεί την ιδανική συνθήκη ανάπτυξήςτου, αποδεικνύεται έωλη. Η αποϊδεολογικοποίηση των κοινωνικών μεγεθών, «το τέλος της ιστορίας», δηλαδή τηςλυτρωτικής πορείας κατά της εκμετάλλευσης του ανθρώπου και της δυστυχίας, δεν επέρχεται, όπως ορισμένοι«γιάπις» του νεοφιλελευθερισμού προανήγγειλαν. Το σύστημα αυτό έφτασε στα ακρότατα όριά του, εξάντλησετις δυνατότητες περαιτέρω ανάπτυξής του και δύσκολα θα αποφύγει έναν γενικευμένο πόλεμο με ό,τι δημιούργησε.