Στο έργο του, Τρεις Ψηλές Γυναίκες, ο Έντουαρντ Άλμπη περνάει από το θέμα των διαπροσωπικών σχέσεων, όπως το ανέπτυσσε σε προηγούμενα έργα του (Ιστορία του Ζωολογικού Κήπου, Ευαίσθητη Ισορροπία, Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ), στην αντιμετώπιση ενός καίριου προβλήματος της εποχής μας: την αυτογνωσία. Οι τρεις ηρωίδες είναι στο πρώτο μέρος του έργου σε διαφορετικές ηλικίες: μια νέα, μια μεσήλικη και μια υπέργηρη, σαν τρεις διαφορετικοί άνθρωποι. Στο δεύτερο μέρος, όμως, αποκαλύπτεται πως αυτές οι τρεις γυναίκες είναι στην πραγματικότητα ο ίδιος άνθρωπος σε τρεις διαφορετικές φάσεις της ζωής του. Έργο με πολύ χιούμορ αλλά και σκληρότητα, γεμάτο αλήθειες, παίζεται συνέχεια στις διεθνείς σκηνές τα τελευταία χρόνια. Στην Ελλάδα παίχτηκε τη θεατρική περίοδο 1995-1996 στο Θέατρο Αθηνών και στους τρεις ρόλους πρωταγωνιστούσαν: Ελένη Χατζηαργύρη, Ζωή Λάσκαρη και Κατερίνα Μαραγκού, σε μετάφραση Ερρίκου Μπελιέ και σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά. Το κείμενο δημοσιεύεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα.