"Η δικαιοσύνη είναι γυναίκα, σκορπά χυμένο μολύβι και το ριζικό της είν' οι φωτιές"· εκείνος ο παράξενος χρησμός από τα παλιά τριβέλιζε το μυαλό της. Πηχτός ήταν ο ύπνος της την περασμένη νύχτα, σαν λασπωμένο νερό. Όνειρα απόκοσμα την κύκλωναν και τη βασάνιζαν. Μέσα από ένα κόκκινο φως μια οπτασία φτερούγιζε, κρατώντας στο δεξί της χέρι μια ζυγαριά και στο άλλο ένα φαρδύ κέρατο που γεννοβολούσε κάθε λογής αγαθά. Η Σοφία άπλωσε το χέρι να την αγγίξει, μα εκείνη γύρισε απότομα και μια φλόγα έκανε στάχτη τα φτερά της. Από το όνειρο φύλαξε τη στάχτη για να θυμάται τη Λένα της, τη μεγάλη κόρη που σκόρπισε τη ζωή της για να ξεβάψει τις μελανιές της ντροπής· τότε που με του πατέρα της το σπέρμα γέννησε το νόθο. Μετά η μάνα άδραξε την ίδια φλόγα για να κάψει τους εμπόρους της ψυχής που εκπόρνευσαν την άλλη κόρη, τη Ρηνούλα. Γυναίκες που έσερναν χρόνια την ύπαρξη τους ανάμεσα στους κανόνες της αξιοπρέπειας και την απειλή του φόβου, τώρα πια διεκδικούν την αλήθεια και τον έρωτα. Εκεί στα ξένα, θαμπωμένες από τα λαμπερά φώτα της πόλης, προσπαθούν να διαγράψουν το γκρίζο του χθες και να στεριώσουν το όνειρο τους.