Την αναζητούσα παντού, τα βράδια ιδίως, εκείνα τα θεσσαλονικιώτικα τα ανοιξιάτικα του 1960, τότε που έπιανα ατέλειωτες συζητήσεις με τ' άστρα στον ουρανό, μεθυσμένος από τα αρώματα της πασχαλιάς στους κήπους της γειτονιάς μου. Ήθελα να εκπληρώσω την επιθυμία της στο ακέραιο. Επιθυμούσα να τη μεταφέρω σε μονοπάτια έκστασης και ερωτικής ικανοποίησης, όχι για να την καταπλήξω, να την κατακτήσω ήθελα. Συμπαραστάτη μου τη χρειαζόμουν να σταθεί δίπλα μου, στα δύσκολα, στα εύκολα, στα ωραία, στα όνειρα. Η διάρκεια θα έπαιζε το ρόλο της. Τα όνειρα είναι σπουδαία όταν είναι μικρά, όμως γίνονται αξέχαστα όταν διαρκούν μια ζωή ολόκληρη. Και ποιος ξέρει; Ίσως να με είχε επιλέξει σωστά. Στην περίπτωση αυτή θα ήταν η τέταρτη, η τελευταία γυναίκα στη ζωή μου. Η φυγή απ' την πραγματικότητα. Η προσπάθεια να προσκομίσεις πιστοποιητικά, να περάσεις στους απέναντι, στους δακτυλοδεικτούμενους. Μια εποχή αβέβαιη με κανόνες αυστηρούς και μια αναγκαστική κληρονομιά. Και τέλος ο συμβιβασμός, μοναδική ελπίδα στις προσδοκίες σου.