’ραγε, υπάρχει μόνο τόσος χρόνος για να διαπιστώσουμε ότι δεν υπάρχει χρόνος; Κι ο θάνατος πώς συνδέεται με τον έρωτα; Οι σκέψεις αυτές παγώνουν στις φλέβες μου. Η ομορφιά και η γνησιότητα της αλήθειας με θαμπώνουν και, ξαφνικά, βρίσκομαι πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί, αδέξιος ακροβάτης, προσπαθώντας να ισορροπήσω ανάμεσα στον εαυτό που βλέπει καθαρά και στον εαυτό που εθελοτυφλεί. Στα χτεσινά μου μάτια, η πίστη στο όνειρο φαινόταν αβάσταχτη. Σήμερα μια προκλητικά ωμή πραγματικότητα με εξωθεί να μάθω από την αρχή την ουσία της σχέσης με τη μόνη γυναίκα που ποθώ, αλλά δεν φτάνω. Έστω κι αν ζήσαμε την τελευταία μας ανατολή, υπάρχει χρόνος για να κοιτάξουμε εκεί όπου σε λίγο ξημερώνει, αφού η ελπίδα πεθαίνει μόνο και ταυτόχρονα με τη ζωή. Αυτή η νέα συνείδηση με βοηθάει να τολμήσω το μεγαλύτερο ταξίδι· την επιστροφή μου. Τελικά, η ίδια η ζωή είναι ανίκητη...