Από την πρώτη φορά που τόλμησα να τρυπώσω στον μπερντέ του μακαρίτη Κωνσταντίνου Νταμαδάκη η Καρεκλά, πριν από 40 χρόνια περίπου, μέχρι σήμερα ελάχιστες είναι οι παραστάσεις Καραγκιόζη που είδα έξω στην πλατεία με το κοινό, σαν θεατής. Στην αρχή βρέθηκα εκεί από περιέργεια, μετά σαν βοηθός του βοηθού, ύστερα σαν βοηθός του καραγκιοζοπαίκτη, κι έπειτα ο ίδιος, κάποιες φορές, καραγκιοζοπαίκτης. Με κέρδισε ο χώρος που οι θεατές δε βλέπουν και στον οποίο διαδραματίζεται η τέχνη και αποθεώνεται η τεχνική ενός θεάματος, που το κοινό προσλαμβάνειμε σκιές και ήχους. Ένας χώρος που διαφέρει σε οργάνωση από καλλιτέχνη σε καλλιτέχνη, χώρος συνεχούς ροής ανθρώπων και αντικειμένων, χώρος πάθους, έντασης και δημιουργίας, τον οποίο όμως ο θεατής δε βλέπει, αν και θα άξιζε να τον δει.