Τα ποιήματα αυτά αντανακλούν την ψυχική μου κατάσταση εκείνης της εποχής, που ήτανε ένα μείγμα οδυνηρής νοσταλγίας της χαμένης μου παιδικής ζωής και συγχρόνως μια διάθεση να την αποτελειώσω με σκληρότητα. Η γνωριμία μου αργότερα με τα έργα του Νίτσε και με τον Δημήτρη Καπετανάκη μ' έκαναν πολύ ν' αλλάξω. Δεν σκέφτηκα ποτέ αυτά τα ποιήματα να τα δημοσιεύσω, ιδίως εκείνη την εποχή που τα έγραφα, ήταν όμως για μένα απαραίτητο να τα γράψω για να δώσω διέξοδο στα αισθήματά μου, με τα οποία δεν ήθελα να βαρύνω την ζωγραφική μου. Γιατί, ρωτάνε πολλοί νέοι σήμερα μ' απορία, τι θα πάθαινε η ζωγραφική μου, αν την φόρτωνα με μηνύματα που ενδιαφέρουν τον σύγχρονο κόσμο; Πολύ δύσκολο ν' απαντήσω σ' όλα αυτά, ιδίως σε ανθρώπους που έχουν πάρει πάρα πολύ στα σοβαρά την "εποχή" μας και την μοντέρνα τέχνη και βιάζονται να γράψουν ιστορία όπως-όπως. Η Ιστορία! Δεν την πήρα ποτέ μου στα σοβαρά. Προτιμώ την απλή μυθολογία των κοινών ανθρώπων, που δεν λαθεύει ποτέ στο τι ακριβώς γίνηκε.