Το 1965 ξεκίνησε ο ένοπλος παλαιστινιακός αγώνας, που έδωσε μια προοδευτική και δυναμική διάσταση στον αγώνα του λαού, έτσι καθώς κέρδισε την εκτίμηση και το σεβασμό των προοδευτικών μαζών του κόσμου. Τελικά, το ένοπλο πατριωτικό κίνημα θεωρήθηκε ότι ήταν το μόνο πού μπορούσε να διεκδικήσει την εθνική απελευθέρωση για το λαό της Παλαιστίνης.
Τούτο τον σκληρό, ένοπλο και πολιτικό αγώνα συνόδεψε από την αρχή και ένας πολιτιστικός αγώνας, πού χρησιμοποίησε πολλές τέχνες και πολλές μορφές έκφρασης: το θέατρο, τον κινηματογράφο , την ποίηση, τον πεζό λόγο.
Το διήγημα, σ' αυτή τη δύσκολη προσπάθεια, θέλησε -και το πέτυχε- να εκφράσει τη νέα πραγματικότητα, τον πολιτικά και κοινωνικά νέο παλαιστίνιο άνθρωπο και ακόμα, την προσήλωση στον ανθρωπισμό και στην πατρική γη και γενικά καθετί το ωραίο και το προοδευτικό.
Έτσι, κάτω από τον ήλιο της επανάστασης, ανδρώθηκε η νέα γενιά των λογοτεχνών, που έδωσαν στο αραβικό διήγημα και αφήγημα την επαναστατική παλαιστινιακή φυσιογνωμία που το χαρακτηρίζει.

ΓΙΑΧΙΑ ΓΙΑΚΛΕΦ