"Η θυελλωδώς ζωντανή, εκρηκτικά χαρούμενη, νεανική πάντα και σαν αδιάκοπα από τη θάλασσα αναδυόμενη και ηλιογέννητη προσωπικότητα της κυρίας Λητώς Κατακουζηνού, συντρόφισσας του διακεκριμένου ψυχίατρου και φιλότεχνου λόγιου 'Αγγελου Κατακουζηνού, είναι πασίγνωστη στην αθηναϊκή κοινωνία.
"Δεν ξέρω γιατί, από τα πρώτα χρόνια που τη γνώρισα ως σήμερα, η παρουσία της, το πέρασμά της, τα στάσιμό της, η μορφή της, ο λόγος της, μου φαίνονται σαν ένα προμήνυμα, μήνυμα και ανάμνηση ζωντανή, ευτυχίας. Είναι η ευτυχία που πηγάζει από την απλή μα βαθιά "χαρά του ζην". "La joie de vivre", όπως λένε οι Γάλλοι. Η χαρά που νιώθεις μόνο και μόνο γιατί υπάρχεις, έχεις σώμα, αισθήσεις, βλέπεις, ακούς, οσφραίνεσαι, αγγίζεις, χαϊδεύεις, αγκαλιάζεις. Μα αυτή η χαρά δεν είναι μια τυφλή αισθησιακότητα. Γίνεται συνείδηση, νους, μνήμη, κι έτσι αυτοπολλαπλασιάζεται. Κι όταν αυτός που νιώθει έτσι τη ζωή έχει και μια οποιαδήποτε καλλιτεχνική ικανότητα, μπορεί να μετουσιώνει σε έκφραση αυτό το απόθεμα που σωριάζει η χαρά του ζην μέσα του. Είναι ο μόνος τρόπος για να πάρει μια μορφή διάρκειας αυτή η ευτυχία, και επί πλέον να γίνει αίσθηση και μήνυμα, και για τους άλλους.
"Γιατί πρέπει να ξέρουμε πως, αν η ανάμνηση της ευτυχίας είναι μια δεύτερη ευτυχία, μοιάζει με εκδικητήρια δυστυχία όταν έρχεται ακάλεστη να σφηνωθεί μέσα σ' ένα άδειο ή τραγικό παρόν. Αλλά να, τα κύματα του θαλασσόπληκτου λυρικού λόγου της Κατακουζηνού ξεσπάν το ένα πίσω από το άλλο και συγκυλάν στους θαλάσσιους βυθούς την απαισιοδοξία μας. Κι αυτό είναι μια ψυχική ευεργεσία.
"Ο μεγαλύτερος τίτλος τιμής για ένα λογοτέχνη, που μπορούσε να απονείμει ο Παλαμάς, ήταν ότι "αυτός ξέρει να γράφει". Η Λητώ Κατακουζηνού ξέρει να γράφει. Κι ίσως να έχασε πολλά η λογοτεχνία μας που δεν της αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά".