Το ίδιο μεσημέρι, βγαίνοντας από την έξοδο της Βασιλίσσης Σοφίας, έπεσα σε ένα πλήθος που άλλοι προσπαθούσαν να τραβηχτούν για να μην ποδοπατηθούν, κι άλλοι, νέοι οι περισσότεροι, κραύγαζαν συνθήματα κι ανέμιζαν πανό. Μπήκα γρήγορα στο αυτοκίνητό μου. "Τι συμβαίνει;" ρώτησα τον οδηγό. "Οι φοιτηταί, κύριε Σύμβουλε, συγκρούονται με την αστυνομία. Στα Προπύλαια χαλάει ο κόσμος". Έβαλε εμπρός προσπαθώντας να ανοίξει δρόμο. Κάποιοι έξαλλοι τροχονόμοι μας έκαναν απεγνωσμένα σήματα, κι ένας νεαρός ρίχτηκε πάνω στο παρμπριζ κι άρχισε να χτυπάει το κρύσταλλο με τις γροθιές του. Άθελά μου έφερα το χέρι στο πρόσωπο για να προστατευθώ. Την τελευταία στιγμή, στρίβοντας προς το Σύνταγμα, είδα ένα νέο να πέφτει χτυπημένος. Θα πρέπει να ήταν μικρό παιδί, το πολύ είκοσι χρονώ, κι είχε μια πληγή στο μέτωπο, σαν λουλούδι κόκκινο που είχε ανοίξει σε μια εκρηκτική ανθοφορία. Καθώς απέστρεφα το βλέμμα, κι ωσότου απομακρυνθούμε, οι φωνές του πλήθους με συνόδευαν ρυθμικά, "ένα-ένα-τέσσερα".