«Γιατί σκεπτόμαστε πάντα τι έκανε o επιστήμονας και ποτέ τι είναι;»
Αυτή η ερώτηση που βρήκα σε μια πραγματεία του αμερικανού παιδαγωγού Τζωρτζ Ν. Σούστερ δεν με άφησε. Με οδήγησε σε μακρινό ταξίδι από τόπο σε τόπο, από χώρα σε χώρα, από ατομικό ερευνητή σε ατομικό ερευνητή και, το αποτέλεσμα ,είναι αυτό το βιβλίο.
Βέβαια, ο σπόρος αυτού του ρητού έπεσε σε προετοιμασμένο έδαφος. Στο τέλος της πρώτης μου επίσκεψης στην αμερικανική ατομική πόλη τού Λος Αλάμος, τον Αύγουστο του 1949, ένας ατομικός ερευνητής με ευρωπαϊκή προέλευση και από πολλά χρόνια εγκατεστημένος εκεί, μόνο λίγα λεπτά προτού φύγει το λεωφορείο, μου έκανε μια συγκλονιστική προσωπική ομολογία: «Είναι παράξενο και δεν μπορώ να το εξηγήσω» μου είπε, «η νεότης μου βρισκόταν πάντα κάτω από το γνώρισμα της νοσταλγίας για αλήθεια, ελευθερία και ειρήνη. Και τώρα η μοίρα με έχει κλείσει εδώ, όπου η ελευθερία για κίνηση είναι περιορισμένη, η αλήθεια που προσπαθώ να ανακαλύψω μένει ασφαλισμένη πίσω από θωρακισμένα τοιχώματα και εγώ πρέπει τελικά να αφιερώνω την εργασία μου στην κατασκευή του τρομερότερου πολεμικού όπλου. Τι αντίξοη μοίρα!»