Όταν εμφανίστηκε "Η οικογένεια του Πασκουάλ Ντουάρτε", στα 1942, μια νέα ώθηση δόθηκε στην ισπανική λογοτεχνία: ξαναγύρισε σ' έναν κόσμο λαϊκό και αγροτικό, που οι χαρακτήρες του ήταν άνθρωποι πρωτόγονοι κι αυθεντικοί. Τα άγρια πάθη και τα απλοϊκά ένστικτα είναι αυτά που τροφοδοτούν την αρχέγονη βαρβαρότητα μιας χώρας που έχει στιγματιστεί απ' τη βία και το μίσος. Ο Πασκουάλ Ντουάρτε κι η οικογένειά του δεν είναι παρά τα τραγικά θύματα μιας κοινωνικοπολιτικής δομής που αγνοεί τον ίδιο τον άνθρωπο, που τον αφήνει στην τύχη του και στην τύχη ενός ανύπαρκτου Θεού-πεπρωμένου, ο οποίος, παρ' όλα αυτά, δεσπόζει μες στο μυαλό του και κατατρέχει την κάθε του πράξη.