Όταν βρέχει και οι φύλακες μαζεύονται μέσα, ή όταν πέφτει ομίχλη, και δε με βέπει κανείς, έρχομαι στο περιβόλι της Σάρας και κάθομαι στα σκαλοπάτια. Δεν ακούγεται ο παραμικρός θόρυβος, μόνο που και που καμιά μακρινή φωνή. Τότε πιάνω να παρατηρώ τα νύχια μου: διακρίνω ακόμη και πάνω τους μια μαύρη σκιά.