Τι μένει από μια πολιτεία που βυθίζεται στη μνήμη και αναζητά το πρόσωπό της; Τι διασώζεται από την ώχρα των αρχοντικών της και τη μυρωδιά του καπνού; Αναζητώντας την πόλη, ο αφηγητής αντιλαμβάνεται το σώμα του να γίνεται οθόνη, όπου προβάλλονται οι εικόνες των κτιρίων της, τα πλήθη των εξόριστων και των προσφύγων, ο ιός της κόκκινης φλόγας, τα φλεγόμενα δολάρια των αριστοκρατών και το πιάνο στη θάλασσα χάριν παιδείας, η σιωπή των πέτρινων χρόνων και οι τρελοί χοροί στο Φαληρικόν. Ο αφηγητής ανασύρει όσα απαιτούνται για να δικαιολογηθεί ότι πάσχει από μανία πόλεως, αλλά και για να αποδείξει την αδυναμία της μνήμης του να αναπαραστήσει πιστά όσα ανεβαίνουν ως έργο χρόνια τώρα μέσα του.