Αν η δεκαετία 1970-1980 ήταν μεταξύ άλλων, μια δεκαετία αλλεπάλληλων συμβολικών θανατώσεων (μετά το θάνατο του Θεού διακηρύχθηκε επίσης ο θάνατος του ανθρώπου, του ιστορικού υποκειμένου, του συγγραφέα κ.ο.κ.) η Σημειωτική, χωρίς να είναι άμεση «δολοφόνος» θα πρέπει οπωσδήποτε, μαζί με κάποιες εκδοχές του Στρουκτουλαρισμού και της Ψυχανάλυσης, να συγκαταλεγεί μεταξύ των ηθικών αυτουργών. (. . .) Καθώς στην τρέχουσα δεκαετία φαίνεται να αναβιώνουν και το υποκείμενο της δράσης και προσωπικός δημιουργός, μια Κοινωνιο-Σημειωτική πλέον επιδιώκει να διευκρινίσει τα όρια του ατομικού μέσα στο κοινωνικό, τα όρια της πρωτοτυπίας μέσα στη συνδυαστική συμβατικών κωδικών, τα όρια οικειοποίησης των πιο απρόσωπων δομών.