Πρόλογος: Μάριος Μαρκίδης.

Το 1910, σε μια μελέτη του περί ουσίας και λειτουργίας, ο Έρνστ Κασσίρερ διατύπωσε την ιδέα πως το μαθηματικό σύμβολο, αυτό το τοπίο "καθαρής επιστήμης" που τις αρχές του ο Πυθαγόρας συνήγαγε παραγωγικά κι αναπαρέστησε "αύλως και νοερώς", αποτελεί έναν μετασχηματισμό της αισθητηριακής εντύπωσης - μετασχηματισμό ευθυνόμενο αποκλειστικά για οποιαδήποτε αντικειμενική αξία μπορεί να αποκτήσει η αισθητηριακή εντύπωση μέσα στη γνώση. Παράδοξη τότε υπόθεση, που πάγωνε την αυτοπεποίθηση του "απτού" και άμεσα δεδομένου στις αισθήσεις, αλλά και το αποσυνέδεε από τη διαδικασία της γνώσης, για να χαρίσει την τελευταία που; - στη διαμεσολάβηση του "συμβόλου", μιας έμφορτης από νόημα μα χωρίς βιολογικό κύκλο μορφής, ενός αδειανού, επιτέλους πουκάμισου. Με το διάβημα αυτό, η παλιά πρόταση της "γνώσης που αντιπροσωπεύει τοις μετρητοίς την πραγματικότητα", απέκτησε μια νέα προοπτική, τη φορά αυτή εις βάρος του εμπειρισμού, εις βάρος του θετικισμού - σε τελευταία ανάλυση εκεί είναι το ζήτημα.