Σήμερα, έναν αιώνα μετά την εποχή της λεγόμενης επιστημονικής επανάστασης, έχει αρχίσει παγκόσμια να γίνεται αισθητή στον άνθρωπο η έλλειψη ουσιαστικών ερεισμάτων και φανερός πλέον ο λαθεμένος δρόμος της σχεδόν μονόπλευρης τεχνοκρατικής παιδείας μας. Ήδη συντελείται μια δειλή στροφή των κοινωνιών προς τις πηγές και τις ρίζες του πολιτισμού μας, την αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη, και θέλω να πιστεύω πως βαδίζουμε προς μια δεύτερη μεγάλη Αναγέννηση των κλασικών και ανθρωπιστικών εν γένει σπουδών, εκτός βεβαίως κι αν οι δύο "μεγάλες δυνάμεις" θελήσουν να παραμείνουν υπεραιώνια μύωπες και αρουραίοι του ημίφωτος. Κάθε φορά που οι κοινωνίες οδηγούνταν σε αδιέξοδο, αισθάνονταν πάντα την ανάγκη της αναβάπτισής τους στα ζωογόνα νερά της ελληνικής αρχαιότητας. Το ίδιο άλλωστε έπραξαν και οι Ρωμαίοι, όταν ήδη από το 240 π.Χ. υιοθέτησαν την ελληνική παιδεία και επέζησαν έτσι ως λαός και πολιτισμός της Δύσης, χαρίζοντας συγχρόνως στην ελληνική κουλτούρα μια ζωντανή συνέχεια και συνέπεια. Το ίδιο συνέβη και στο Βυζάντιο με τη λεγόμενη Πρώτη Αναγέννηση (9/10 αι.) το ίδιο και με τους Ευρωπαίους της μεγάλης Αναγέννησης, που βγαίνοντας από το ληθαργικό Μεσαίωνα ανακάλυψαν τους αρχαίους Έλληνες και Ρωμαίους, για να βρουν στη συνέχεια την εθνική τους ταυτότητα. Στην ίδια κατάσταση και στο ίδιο αδιέξοδο νομίζω πως βρίσκεται πάλι σήμερα η Δύση. Και είναι ανάγκη αυτή η τωρινή στροφή να πραγματοποιηθεί με έναν "δυναμικό ρεαλισμό", κατά την ορολογία του Γληνού, αν θέλουμε να συντελεστεί αυτό το εξυψωτικό, μορφωτικό και δημιουργικό ξαναζήσιμο. Η παρούσα εργασία -όσο κι αν ξενίζει θεματικά- ξεκινάει από την αγάπη μου για τον αρχαίο κόσμο και από την επιθυμία μου να συμβάλω, στο μέτρο των δυνάμεών μου, στην κοινοποίηση αυτού του κόσμου και στην προώθηση των λατινικών γραμμάτων στον τόπο μας. Στη Δύση ο Απίκιος είναι βεβαίως μια ζωντανή πραγματικότητα, ενώ εμείς κινδυνεύουμε να μη γνωρίζουμε ούτε καν το όνομά του. Κι αν θέλουμε αυτός ο αρχαίος κόσμος να αναβιώσει δημιουργικά μέσα μας, χρειαζόμαστε, νομίζω, και τέτοια κείμενα -ίσως είναι μάλιστα και πιο οικεία στην εποχή μας- μια και ο υλικός βίος των Αρχαίων είναι άρρηκτα δεμένος με τον πνευματικό και ηθικό τους βίο, ένα τρίπτυχο που αποτελεί άλλωστε και το αντικείμενο της κλασικής φιλολογίας, σύμφωνα με τον ορισμό του γερμανού φιλολόγου Wolf.