Στην διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου πολεμά στο Βερντέν, τραυματίζεται τρεις φορές, και τελικά συλλαμβάνεται από τους Γερμανούς και παραμένει αιχμάλωτος μέχρι το τέλος του πολέμου. Στη διάρκεια του μεσοπολέμου δημοσίευσε σειρά μελετών με τις οποίες συνέστησε την εισαγωγή νέων μεθόδων στο στρατό επηρεασμένος από τις αλλαγές στις οποίες είχε προβεί η Γερμανία.  Σημαντική θεωρήθηκε η η μελέτη στρατιωτικής θεωρίας «Προς έναν επαγγελματικό στρατό», στην οποία υποστήριξε την ιδέα ενός ολιγάριθμου στρατού εξοπλισμένου στο μέγιστο βαθμό με μηχανοκίνητα μέσα. Ο ντε Γκωλ διαφωνεί με την αμυντική πολιτική που έχει υιοθετηθεί τότε στην Γαλλία από τον Στρατηγό Γκαμελέν και δικαιώνεται όταν ο ναζιστικός στρατός εισβάλει στη Γαλλία.

Στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έλαβε μέρος στη Μάχη της Γαλλίας ως διοικητής μηχανοκίνητης μονάδας. Στις 6 Ιουνίου 1940 ονομάστηκε υφυπουργός Εθνικής άμυνας και σε διάγγελμά του προς τον γαλλικό λαό, που μετέδωσε ο ραδιοφωνικός σταθμός του Λονδίνου, κάνει γνωστή τη σύσταση στην Αγγλία την “επιτροπή αγώνα” με σκοπό το συντονισμό της αντίστασης του γάλλων εναντίον των γερμανών κατακτητών.

Μετά τη συμμαχική απόβαση στη Νορμανδία το Ιούνιο του 1944 ο Ντε Γκωλ επανήλθε στη Γαλλία  και στη διάρκεια του έτους σχημάτισε προσωρινή κυβέρνηση. Το 1947 ανήγγειλε στο γαλλικό λαό την ίδρυση του νέου κόμματός του τον “Συναγερμό του Γαλλικού Λαού” (Rassemblement du Peuple Francais - RPF).  Το 1958 η εκδήλωση στρατιωτικού πραξικοπήματος στην Αλγερία δημιούργησε πολιτική κρίση στη Γαλλία κι ο Ντε Γκωλ ανέλαβε την πρωθυπουργία. Το ίδιο έτος οι Γάλλοι  υπερψήφισαν την πρόταση του Ντε Γκωλ για νέο Σύνταγμα, αυτό της 5ης Δημοκρατίας και την ίδια χρονιά ο στρατηγός εξελέγη Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Στη διάρκεια της θητείας του κατάφερε  να επιλύσει το πρόβλημα της Αλγερίας (αναγνωρίζοντας τη πια ως ανεξάρτητο κράτος) και προσπάθησε να ενισχύσει τη θέση της χώρας του διεθνώς. Αξιοσημείωτο είναι ότι στην ίδια περίοδο η Γαλλία αποχώρησε από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Η προσωπική φιλία του με τον Γερμανό καγκελάριο Κόνραντ Αντενάουερ εξελίσσεται στην περίφημη Γερμανο-Γαλλική Φιλία.

Το 1965 επανεκλέχτηκε πρόεδρος της Γαλλίας και στις εκλογές μετά τα γεγονότα του Μάη του 1968, πέτυχε την ενίσχυση της εκλογικής δύναμης της παράταξής του, (παρ’ όλο που οι  προσπάθειες της κυβέρνησής του να λύσει τις απεργίες με τη δράση της αστυνομίας θεωρήθηκαν αποτυχημένες αφού δεν κατάφεραν να επιλύσουν το πρόβλημα). Τον επόμενο χρόνο  έθεσε στην κρίση του λαού κάποιες μεταρρυθμίσεις που αφορούσαν το χώρο της Γερουσίας όμως τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος ήταν αρνητικά για τις προτάσεις του Προέδρου, με αποτέλεσμα να παραιτηθεί από το αξίωμά του. Πέθανε το 1970 στην εξοχική του κατοικία από καρδιακή προσβολή.